Jest to metoda diagnozowania i leczenia za pomocą rąk terapeuty. Jej podstawą jest zależność i połączenie ze sobą ciała, umysłu i duszy co za tym idzie traktuje pacjenta jako całość zdolną do procesów autoregulacji oraz samoleczenia.

Historia osteopatii sięga drugiej połowy XIXw., kiedy to w 1874 roku Andrew Taylor Still amerykański lekarz zdefiniował ją jako formę ulepszenia medycyny konwencjonalnej – leczono wtedy metalami ciężkimi (ołowiem oraz rtęcią). Jego frustrację pogłębiła osobista tragedia i utrata dzieci, które zmarły w wyniku zapalenia opon mózgowych. Zaczął zgłębiać wiedzę anatomiczną, aby móc efektywniej pomagać swoim pacjentom, co przysłużyło się rozwinięciu sposobu leczenia doktora Still’a. Następnie założył on pierwszą szkolę medycyny osteopatycznej w Kirksville, które do dnia dzisiejszego działa jako ośrodek naukowo-badawczy.

Głównymi zasadami osteopatii są:

1. Organizm ludzki stanowi jedność.
2. Budowa ciała oraz zachodzące w nim procesy są wzajemnie powiązane zarówno w płaszczyźnie strukturalnej, jak i duchowo-psychicznej.
3. Organizm posiada własne mechanizmy samoleczenia i autoregulacji.
4. Procesy lecznicze wynikają z powyższych trzech zasad.

Z roku na rok leczenie osteopatyczne ze względu na wysoką skuteczność leczenia zyskuje coraz większe uznanie i staje się popularną metodą terapeutyczną.